ԿԱՄ

ԿԱՄի ներկայ թիւը շարունակութիւնն է առաջինին։ ԿԱՄը գիտակցութիւնն ունէր դար մը գրականութեան վախճանը արձանագրելու, ու գալիքի սեմին կանգնելու, կոյր արձանի մը նման։ Յաւակնութիւնն ունէր իր մէջ հաւաքելու բոլոր հոսանքները, որոնք կը զուգամիտէին դէպի ծնունդին մէջ ծածկուածը, եւ այդ ձեւով՝ դէպի գալիքին սեմը։

Ահաւասիկ ուրեմն ԿԱՄի 7րդ համարը։ ԿԱՄ, հանդէս վերլուծական անունով պարբերական հրատարակութիւնը ընդամէ նը վեց համար ունեցած էր (1980էն մինչեւ 2005, Փարիզ, Պէյրութ, Պոսթըն, Լոս Անճելըս)։

15 Երկար տարիներ անցան ու ԿԱՄը չերեւցաւ հրապարակին վրայ։ Աշխարհը փոխուեցաւ, Սովետական Միութիւնը իր անմարդկային մահկանացուն կնքեց, պատերազմներ արիւնոտեցին աշխարհը, Հայաստանը անկախացաւ ու վերածուեցաւ գիշատիչներու ազատ ասպարէզի, Սփիւռքը իր դիմագիծը փոխեց խոր ու հաւանաբար անվերադարձ կերպով։

Ներկայ համարը քիչ մը կը տարբերի նախորդներէն այն չափոխ որ հոս ամբողջ բաժին մը նուիրուած է մէկ ու միակ բնանիւթի մը, ինչ որ երբեք չէր պատահած նախորդ թիւերուն մէջ։ Այդ բնանիւթն է հարցումի ձեւով՝ «Արուեստի վերջաւորութի՞ւն, թէ վերջաւորութեան արուե՛ստ»։