Զարեհ Խրախունի

Աւելի քան քառորդ դար անցած է այսօր այն իսթանպուլահայ գրական շարժումին վրայէն, որ յայտնուեցաւ մասնաւորապէս բանաստեղծութեան կալուածին մէջ, եւ որ կոչուեաւ ոմանց կողմէ՝ «արդիապաշտութիւն», իսկ փրոֆ. Յ. Մարթայեանի կողմէ՝ «նորատարազ քերթողութիւն»: Ես ատենին՝ «Սան» եւ «Թօ» հանդէսներուն մէջ երեւցած գրութիւններովս ջանացած էի բանաձեւել այս շարժումին սկզբունքներն ու տեսական – փիլիսոփայական հիմերը, եւ զայն մկրտած էի՝ «առարկայական խորհրդապաշտութիւն» անունով:

1975-ԻՆ Փարիզի մէջ՝ «Քաթրա» Ընկերակցութիւնը Խրախունիէն կը հրատարակէր «Ստուեր եւ Արձագանգ» խորագրուած հատորիկ մը, որ կը պարունակէր ընդ ամէնը՝ վեց կտոր: Շարքէն դուրս մնացած էին Գ. եւ Դ. համարները, որոնք այդ թուականին՝ գրուած էին արդէն իսկ: Աւելի ուշ, 1985-ին, Խրախունին շարքին աւելցուց Ա. համարը կրող կտորը: «Ստուեր եւ Արձագանգ»ը լրացնող այս երեք կտորները կը ներկայացնենք հոս, Ա. Գ. եւ Դ. նշումներով: 1985-ին Խրախունի նոր շարքի մը ձեռնարկած է, «Ուղիներ» վերնագրով: Ատկէ ալ երկու կտոր կը հրամցնենք հոս ընթերցողներուն: